Τα λόγια χάνονται… πετούν…

Τα λόγια χάνονται, πετούν, σκορπίζονται… Τα γραπτά μένουν. Ζουν για πάντα. Για να μελετούνται, να υπενθυμίζουν, να διαιωνίζουν, να τεκμηριώνουν.

Τα λόγια πολλές φορές δεν… λέγονται. Γιατί δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, γιατί δεν θέλει να ακούσει ο άλλος, γιατί πληγώνουν. Και για άλλους χίλιους λόγους. Τα γραπτά όμως, είναι αλλιώς. Ολοκληρωμένα. Για αυτούς που θέλουν να τα διαβάσουν. Για όσους επιλέξουν να μοιραστούν τα ¨κομμάτια¨ μου.

Τα γραπτά μου πιστοποιούν πως σκέφτομαι, πως έχω άποψη, εμπειρίες και γνώση. Φανερώνουν όσα ένιωσα κι όσα βίωσα. Αυτά που είδα, αυτά που πρόσεξα στις ζωές των άλλων. Όσα βλέμματα και κρυφά μηνύματα μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω.

Είναι φορές που, χείμαρρος οι λέξεις μέσα μου, με πνίγουν. Ποτάμια κυλούν στα δάχτυλά μου μέχρι να αποτυπωθούν στο χαρτί. Με παρασύρουν και με ταξιδεύουν στο παρελθόν, στο μέλλον. Σε όσα έζησα και σε όσα θα ήθελα να ζήσω. Σ’ αυτά που γίνανε και δεν αλλάζουν στ’ αλήθεια. Οι λέξεις οι δικές μου όμως στο χαρτί, μπορούν να τα αλλάξουν. Να δώσουνε πνοή σε ότι θέλω. Να δώσουνε ελπίδα. Να σβήσουν εφιάλτες, να πραγματοποιήσουν όνειρα.

Είναι εικόνες απ’ τη ζωή που νιώθω ότι πρέπει να ζωγραφίσω με λόγια. Δεν ξέρω για ποιον το κάνω. Για μένα ή για τους άλλους. Ίσως για μένα γιατί μπαίνουν οι σκέψεις μου σε μια σειρά και νιώθω καλύτερα. Ίσως για να τα διαβάσουν άλλοι και να καταφέρω να μοιραστώ όσα θάβω μέσα μου. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει να το βρω.

Αισθάνομαι σα να κυοφορώ ένα παιδί-βιβλίο μέσα μου. Όχι στη μήτρα μου, μα στην καρδιά και στο μυαλό μου. Κι αν ποτέ γεννηθεί θα ‘μαι περήφανη γιατί θα είναι ολότελα δικό μου. Και θα ‘ναι ίδιο μου.