Προφητεία

 

            Οι τρύπες στις γάμπες μου είναι αηδιαστικά συμμετρικές. Έχουν το μέγεθος πεντάλεπτου και είναι βαθιές. Δεν ξέρω πόσο. Τα σκουλήκια που μπαινοβγαίνουν με εμποδίζουν να δω. Δεν κυλάει αίμα, παρά μόνο διάφανα υγρά. Δεν κυλάει αίμα, μάλλον το ρουφάνε τα σιχαμερά σκουλήκια. Γι’ αυτό τα βλέπω να φουσκώνουν και να μακραίνουν. Ολοένα μεγαλώνουν. Θα είναι βδέλλες. Έτσι ξέρω ότι λένε αυτά που σου ρουφάνε το αίμα. Δεν πονάω όμως, γιατί; Πρέπει να τις διώξω αλλά τα χέρια μου δεν με υπακούν. Πρέπει να σηκωθώ αλλά δεν μπορώ. Ανεβαίνουν στους μηρούς μου και συνεχίζουν το έργο τους. Κι εγώ, ξαπλωμένη μέσα στον βούρκο ασάλευτη. Πανικόβλητη. Πρέπει να κινηθώ, να προσπαθήσω να φύγω, να τις διώξω αλλά το κορμί μου δεν αντιδρά στις εντολές μου. Πως βρέθηκα εδώ; Που βρέθηκε ο βούρκος στην τσιμεντούπολη; Βογκάω και πνίγομαι. Μουγκρίζω. Το στόμα μου ανοιγοκλείνει χωρίς να ακούγεται η απεγνωσμένη μου φωνή που καλεί σε βοήθεια. Τα σκουλήκια συνεχίζουν να ανεβαίνουν και να τρυπούν το σώμα μου. Με ρουφάνε και μεγαλώνουν. Πλησιάζουν. Πλησιάζουν το στήθος μου! Θα φτάσουν στο πρόσωπό μου. Η αηδιαστική γλοιώδης υφή τους θα μπει στο στόμα μου! Θα μου τρυπήσουν τα μάτια, τ’ αφτιά μου! Δεν αντέχω. Ο πανικός κι η αηδία με ζαλίζουν. Ιδρώνω, θολώνει η εικόνα γύρω μου, ζαλίζομαι, χάνομαι, πέφτω, βυθίζομαι… Και σωτήρια η κραυγή μου σχίζει τη σιωπή.

-         Ηρέμησε, μου ψιθυρίζει, ένας εφιάλτης ήταν μόνο. Και με χαϊδεύει.

Με χαϊδεύει απαλά και με καθησυχάζει. Ο άνθρωπος που βρισκόταν πάντα κοντά μου.

Έγειρα πάνω του.

Δεν ξέραμε τότε ότι ήταν μια προφητεία. Ότι ο εφιάλτης θα γινόταν αληθινός. Ότι η πραγματικότητά μας θα γινόταν εφιάλτης. Ότι το κακό θα ρουφούσε το αίμα μας, θα άδειαζε τη ζωή μας.

 

 

12/12                                                                           Άννα Κοκκίνου