Μικρασιατική καταστροφή

 

Δεν έψαξα να βρω μαρτυρία. Δεν διάβασα πρόσφατα κανένα βιβλίο για την Μικρασιατική καταστροφή. Εθελοτυφλώ, δειλιάζω, φυγοπονώ. Δεν χωράει στη ψυχή μου τόσος πόνος. Μπλοκάρουν το μυαλό μου οι βιασμένες ζωές. Γκρίζες εικόνες εναλλάσσονται στη φαντασία μου:

            Κρεβάτια όμορφα, με υφαντά στρωμένα. Στρώματα σκεπασμένα, που φυλάνε τις γραμμές των κορμιών που πάντα αγκάλιαζαν. Των κορμιών που καμπούριασαν απότομα, που ψάχνανε αργότερα μια γωνίτσα να κουλουριαστούν, να απαγκιάσουν.

            Λουλούδια που μαράθηκαν στα βάζα, σαν τους ανθρώπους που τα έβαλαν εκεί. Μαράθηκαν και μαράζωσαν κι αυτοί.

            Τραπέζια με λινά τραπεζομάντηλα, με άδεια πιάτα, άδειες καρέκλες. Άδεια σώματα, πλημμυρισμένες απόγνωση ψυχές.

Χωράφια που ποτίζονταν με ιδρώτα, ποτίστηκαν με αίμα.

Αυλές και κήποι που έχασαν τα γέλια των παιδιών, τα ερωτικά ψιθυρίσματα, τα κουτσομπολίστικα τιτιβίσματα. Που αντιλαλούν τα ουρλιαχτά και τις κραυγές των ίδιων παιδιών, των ίδιων αντρόγυνων, των ίδιων ανθρώπων. Που έπαψαν όμως να είναι οι ίδιοι.

Πως θα μπορούσαν άραγε να παραμείνουν ίδιοι όταν έχασαν τη ζωή τους; Μικρή, μεγάλη, καλή, κακή, φτωχή ή πλούσια ήταν η ζωή τους. Και χάθηκε. Πως μπορεί κανείς να χάσει τη ζωή του ενώ ζει; Πως μπορεί να ξαναγεννηθεί και να αρχίσει από την αρχή; Πως μπορεί να σβήσει τις αναμνήσεις και το παρελθόν του σε μια στιγμή και να βρει τη δύναμη να ξαναδημιουργήσει;

Πόρτες. Άλλες κλειστές, άλλες ορθάνοιχτες, άλλες σπασμένες. Όλες όμως οδηγούν στην κόλαση.

Θέλω να σβήσω τις εικόνες απ’ τη σκέψη μου για να σταματήσουν τα δάκρυα μου να κυλούν. Μα αυτά συνεχίζουν να κυλούν, να γλιστρούν. Γλιστρούν απότομα. Σαν τα απαλά χεράκια που γλίστρησαν απ’ τις ζεστές χούφτες των μαμάδων τους μες το πλήθος της φυγής. Της καταστροφής.

 

14/10/12                                                                      Άννα Κοκκίνου