Για τη γιορτή μας

Στη γιορτή της γυναίκας δεν ήθελα να βγω με φίλες… μόνο ζήτησα από τους δικούς μου μια τσάντα, μια καινούρια μεγάλη τσάντα, γιατί η παλιά μου τρύπησε. Και επειδή, ως γνωστό, οι περικοπές, οι αναδρομικές κρατήσεις, το χαράτσι και… όλα τα υπόλοιπα μας έχουν γονατίσει, δεν μπορούσα να την αγοράσω μόνη μου.

Η επιθυμία μου εισακούστηκε και με μεγάλη χαρά ξεκίνησα πρωί-πρωί, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, να μεταφέρω το περιεχόμενο της παλιάς στην καινούρια. Πρώτα απ’ όλα το μισοάδειο από λεφτά πορτοφόλι με τα προσωπικά μου χαρτιά – ταυτότητα, δίπλωμα, κάρτες – το μπλοκάκι με τα τηλέφωνα των σχολείων, των γιατρών κ.λπ., το ημερολόγιο με τις υπενθυμίσεις, το μαθητολόγιό μου, το πρόγραμμά του σχολείου μου, το πρόγραμμα του άντρα μου, το πρόγραμμα των παιδιών. Τα χαρτομάντιλα, τα μωρομάντιλα, τα υγρά μαντηλάκια, τα τσιρότα, τα παυσίπονα. Δυο-τρεις καραμέλες και κανά δυο σοκολατάκια, για να καλοπιάσω τα παιδιά σε περίπτωση γκρίνιας. Τα δεύτερα κλειδιά του σπιτιού και των αυτοκινήτων μη τυχόν ξεχαστεί κανείς μας. Ταμπόν και σερβιέτες γιατί… ποτέ δε ξέρεις. Τον χαρτοκόπτη, το δοκιμαστικό κατσαβίδι, το πιστόλι θερμοκόλλησης και δυο ράβδους  σιλικόνης. Την κασετίνα με τους στυλούς, τα μολύβια, τις γόμες. Το σημειωματάριο. Τη λίστα με τα ψώνια. Το ΑΦΜ του πατέρα μου. Τις εξετάσεις της πεθεράς μου. Το αντηλιακό μεηκ-απ, το προστατευτικό χειλιών, ένα καθρεφτάκι, χτένα, τσιμπιδάκια, γκλάμερ. Γυαλιά ηλίου, γυαλιά υπερμετρωπίας. Ακροδέκτες για τα όργανα μέτρησης. Μια μπάρα δημητριακών για να αποφύγω τους πειρασμούς. Τσίχλες, αναπτήρες, τσιγάρα. Κινητό. Ξέχασα κάτι;

Όλη μέρα κυκλοφορούσα με την καινούρια βαριά μου τσάντα και ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη. Καθώς κοιτούσα και καμάρωνα τον άντρα μου, τους γιούς μου, τους μαθητές μου - γεμάτη αρσενικά η ζωή μου – το χαμόγελο μου άνθιζε με τη σκέψη ότι είμαι γυναίκα. Και κάθε πρωί ετοιμάζω μια τσάντα σα να πηγαίνω μόνιμα εκδρομή. Που στη ζωή μου έχω τόσους ρόλους όμως, επειδή είμαι γυναίκα μπορώ να τους ¨παίξω¨ όλους και δεν ξεχνάω ποτέ τα λόγια μου. Που μπορώ να κάνω ταυτόχρονα πολλά και διάφορα, να θυμάμαι τα πάντα, να κλαίω δημόσια, να φοράω ψηλοτάκουνα παπούτσια και να ψηλώνω, να πονάω αμέτρητα, να φουσκώνω σα μπαλόνι, να γεννάω. Που μπορώ να έχω τεράστια γεμάτη τσάντα που τα χωράει όλα. Που μπορώ να έχω γεμάτη ζωή!

Υ.Γ. Σας ευχαριστώ άντρες μου για την καινούρια τσάντα…