Στις αρχές της σχολικής χρονιάς, μόλις που είχα μπει στην
τάξη του καινούριου μου σχολείου, ένας δυνατός θόρυβος έκανε τα θρανία, τους
τοίχους – κι εμένα μαζί – να τρέμουν. «Μην τρομάζετε κυρία, ο κόφτης του
Σκαλτσά είναι» μου είπανε.
Έτσι έμαθα
τον κόφτη κι αμέσως μετά γνώρισα τον Μάριο………. Και το χαμόγελό του….
«Να βγω λίγο
έξω κυρία;»
«Πάλι βρε
Μάριε; Γιατί;»
«Βαριέμαι
εδώ, πνίγομαι….»
Δεν τον
χωρούσε η τάξη…….
«Κυρία
μπορεί να πάω στο ναυτικό, στα καράβια»
«Είναι
δύσκολο Μάριε να είσαι κλεισμένος σε ένα καράβι. Εσύ δεν κάθεσαι μια ώρα μέσα
στην τάξη και θα αντέξεις στη θάλασσα;»
«Μ’ αρέσουν
τα ταξίδια…»
Τα
μακρινά…………
Και………… στις 18 Ιουλίου του 2012 έφυγε… για το πιο μακρινό ταξίδι…
Δεν
υπάρχουν λόγια…. μόνο πόνος φρικτός!
Μάριε,
ήσουν μοναδικός… το είδες φαντάζομαι από κάπου ψηλά.
Είδες
την απέραντη οδύνη των γονιών σου, του αδερφού σου…..
Είδες
τα θολά βλέμματα των φίλων σου, άκουσες τους ¨κόφτες¨…
Και οι φίλοι
σου είναι μοναδικοί. Στείλε τους ένα μήνυμα, κάνε τους ένα σινιάλο… να
προσέχουν! Να καταλάβουν πόσο σημαντικός και αξιόλογος είναι ο καθένας τους και
να προσέχουν τους εαυτούς τους.
Ένα
κράνος… θα σε κράταγε κοντά μας!!!!!
Θα
σε θυμάμαι πάντα…
Η καθηγήτρια σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου