Ουράνιο τόξο

Πρωινό φως κι ελπίδα

γλυκοχάραμα η όψη τους

ανθισμένη μυγδαλιά η μορφή τους

μες το καταχείμωνο της ζωής μου.

Παιδιά δικά μου, όλα τους.

Αυτά που με πόνεσαν καθώς αποχωριζόντουσαν την μήτρα μου

μα κι αυτά που με λύγισαν με τη θλιμμένη τους ματιά..

Μάτια σχιστά, στρογγυλά, αμυγδαλωτά

χρώματα ανάκατα και μοναδικά

μάτια που θέλω να κοιτώ στα ίσια

χωρίς να σκύβω από ντροπή.

Ντροπή…

γι’ αυτά που έκανα ή δεν έκανα

για όσα έπραξαν άλλοι, με μένα ή χωρίς.

Σκάλες ας στήσουμε ψηλές

να πιάσουν το ουράνιο τόξο

για να μπορέσουν τα παιδιά

να ζωγραφίσουν τη ζωή.

Ο κόσμος όλος είναι δικός τους

κι αυτό που ζουν το μεταφέρουν

το παραδίδουν στο μέλλον και στην επόμενη γενιά.

Ας είναι οι στράτες τους ανθισμένες

λουλούδια, χρώματα, μυρωδιές

να δουν, να πιουν και να γευτούν

την ομορφιά να διδαχθούν,

να σπείρουν και να καρπωθούν.

Για να ‘ναι κάποτε η γη αυτή

μια αγκαλιά με μια καρδιά, μικρού παιδιού.