Αι στο...

           Πάλι! Σε νιώθω πάλι μέσα μου να φουσκώνεις, να μεγαλώνεις, να με πλημμυρίζεις. Μου κόβεις την ανάσα. Η κραυγή δε λέει να βγει. Τα δάκρυα, λυτρωτικά, έπαψαν να κυλούν εδώ και χρόνια. Κι εσύ είσαι ακόμα, πάντα εκεί να με πνίγεις.

            Εσύ-εγώ. Εγώ-εσύ. Δεν ξέρω ούτε το όνομά σου. Συνείδηση, υποσυνείδητο, ή εαυτός. Δεν ξέρω πώς να σε ονομάσω, δεν ξέρω καν αν είμαι εγώ, αν είσαι εσύ. Πάντως με πνίγεις…

             Μου λες ¨άστο¨ όταν με μειώνουνε. ¨Μείνε στο ύψος σου¨ επιμένεις. Κι εγώ σ’ ακούω και δεν μιλάω μα δεν ξεχνώ. Γυρνώ την πλάτη μου και φεύγω, φυλώντας την πίκρα της αδικίας στην καρδιά μου. Μου λες ¨θα περάσει¨ και τους δικαιολογείς. Μου λες ¨θα αλλάξουν, θα καταλάβουν, θα μετανιώσουν¨ κι ανάβεις τη φλόγα της ελπίδας μέσα μου. Τσάμπα. Και με πιέζεις να την διατηρώ αναμμένη. Πάλι τσάμπα.

            Μου χρεώνεις τα λάθη, όλα τα λάθη. Και τα δικά μου και των άλλων. Φρενάρεις τα λόγια μου, τις πράξεις μου. ¨Να σέβεσαι τους άλλους¨ μου λες ¨μην τους πληγώσεις.¨ Σ’ ακούω και πληγώνομαι εγώ.

            Τροχοπέδη αποτελείς στα θέλω μου, στα όνειρά μου. Με κατηγορείς για εγωισμούς, ιδιοτροπίες, παραλογισμούς, μικροπρέπειες. Δεν με αφήνεις να φωνάξω, να ξεσαλώσω, να διεκδικήσω, να τσακωθώ, να χορέψω, να αφεθώ. Με αναγκάζεις να σκύβω το κεφάλι και χάνω το γαλάζιο του ουρανού.

            Και σε νιώθω πάντα. Σε κουβαλάω μαζί μου. Ένα βάρος στο στήθος μου, ένας οξύς πόνος στο κέντρο του κρανίου μου.

            Ε! Αι στο διάολο επιτέλους εαυτέ μου. Αρκετά πορευτήκαμε μαζί… και να που φτάσαμε…

            Άμε εσύ στο διάολο λοιπόν, μήπως βρω κι εγώ επιτέλους την ησυχία μου. Μήπως βρω τον άλλο μου εαυτό… τον καλό ή τον κακό!