Δάσκαλε, που δίδασκες….

            Είμαι εκπαιδευτικός κι έχω πολλές φορές διαπληκτιστεί  με φίλους, γνωστούς και αγνώστους για την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματός μου σε σχέση με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Πρέπει πάντα, ανεξάρτητα από τα προσωπικά θέματα που με απασχολούν, να δίνω στους μαθητές μου αυτό που τους οφείλω. Να μην παρασύρομαι από τις δικές μου ιδέες, να μην προσηλυτίζω τα παιδιά στις δικές μου ιδεολογίες, να μην τους φορτώνω τις δικές μου εντάσεις.

            Τον τελευταίο καιρό, με όλα αυτά τα γεγονότα που μαστιγώνουν τον τόπο μας, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Δεν είπα στους μαθητές μου θα σας μάθω λιγότερα γιατί πληρώνομαι λιγότερο. Όπως επίσης δεν το είπε και το πλήθος των συναδέλφων που γνωρίζω.  Προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε μέσα στις τάξεις τα παιδιά που καλούνται ξαφνικά να χρεωθούν τα λάθη των προηγούμενων γενεών.  Σε όλες τις οικογένειες καθημερινά συζητιούνται τα οικονομικά τους προβλήματα. Δε χρειάζεται και στο σχολείο τα παιδιά να βιώνουν τις ίδιες αγχωτικές καταστάσεις.

            Είδα συναδέλφους που βοήθησαν αφιλοκερδώς και εκτός ωραρίου μαθητές που προετοιμάζονταν για τις πανελλήνιες εξετάσεις και δεν είχαν να πληρώσουν φροντιστήρια. Είδα γυμναστές να γυμνάζουν παιδιά που θα εξεταστούν σε διάφορα αθλήματα, προκειμένου να εισαχθούν σε κάποια στρατιωτική κλπ. σχολή, πάλι δωρεάν. Είδα συναδέλφους αδιόριστους, ελεύθερους επαγγελματίες δηλαδή, που δεν σταμάτησαν να διδάσκουν τους μαθητές τους κι ας μην είχαν οι γονείς να πληρώσουν – και πληρώνουν φόρο που αναλογεί στις εγγραφές και όχι στις μηνιαίες αποδείξεις πληρωμής .

 Γιατί απλά νοιαζόμαστε. Γιατί αν δεν προάγουμε εμείς τουλάχιστον τις χαμένες αξίες που είμαστε και παιδαγωγοί, τότε ποιος…;

            Επίσης είδα στην μικρή μας πόλη να ανθίζει ο εθελοντισμός. Να βοηθάει ο ένας τον άλλον με όποιο τρόπο μπορεί. Παρακολούθησα ένα πρόγραμμα στη «Φιλοτεχνική» της Βιβλιοθήκης Αμαλιάδας όπου άνθρωποι με μεράκι και όρεξη δίδαξαν εθελοντικά και δωρεάν στους συμπολίτες τους την τέχνη τους, τις γνώσεις τους, τις όποιες δεξιότητες είχε ο καθένας. Έτσι, όχι μόνο αποκτήσαμε κάποια εφόδια αλλά, σαν ¨μαθήτρια¨ μπορώ να πω, ότι ξεφύγαμε από την πιεστική και αγχωτική καθημερινότητα μας. Αρνηθήκαμε την μιζέρια που μας υποβάλει η τηλεόραση.

            Είδα γονείς να βάζουν δυο σάντουιτς στην τσάντα του παιδιού τους, για να φάει κι ο φίλος του. Είδα νηπιαγωγούς να αγοράζουν κολατσιό για τους μαθητές που το ταπεράκι τους ήταν άδειο. Είδα ιδιοκτήτες κυλικείων να κερνάνε κι ας μην βγάζουν τώρα πια ούτε τα έξοδά τους…

            Κι ένιωσα όμορφα που ξύπνησε το ήθος μας από τη χειμερία νάρκη όπου βρισκόταν πολύ καιρό. Σκέφτηκα ότι, επιτέλους, θα εκτιμήσουμε τις πραγματικές αξίες της ζωής. Θα μάθουμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας. Πίστεψα ότι αυτό που όλοι ονομάζουμε ¨οικονομική κρίση¨ θα αναδείξει τελικά την ανθρωπιά και την ποιότητα του χαρακτήρα μας.

            Όμως, πριν λίγες μέρες βρέθηκα αντιμέτωπη  και – ειλικρινά – παντελώς απροετοίμαστη με τη φασιστική συμπεριφορά ενός δάσκαλου απέναντι στο παιδί μου αρχικά και αργότερα σε εμένα. Για ένα απλό θέμα για τους ενήλικες, ιδιαίτερα σημαντικό για ένα εντεκάχρονο. Έμεινα άναυδη απ’ τον τρόπο που μου μίλησε, την επιθετικότητα και την αγριότητα του ύφους του. Έχασα την αισιοδοξία μου και την ελπίδα που είχα ότι εξελισσόμαστε και βελτιωνόμαστε. Απογοητεύτηκα.

Από εκείνη την ημέρα στέκομαι φοβερά προβληματισμένη απέναντι στο χαρτί μου. Αν πρέπει να γράψω ή όχι…

Σκέφτομαι τους μαθητές του. Αν κατάφερε να επηρεάσει εμένα τόσο αρνητικά, που αν μη τι άλλο έχω αναπτύξει και τόσες άμυνες, τι στο καλό γίνεται με αυτά τα παιδιά; Τι έζησαν μαζί του αυτή τη χρονιά;

Επειδή, λοιπόν, δεν πρόκειται μόνο για ¨οικονομική¨ κρίση αλλά και ηθική και πολιτιστική…

Επειδή ο γιος μου δεν του απάντησε, σκεπτόμενος τον μικρότερο αδερφό του (φοβούμενος μην ξεσπάσει αργότερα πάνω του)…

Επειδή θέλω τα παιδιά μου να τηρούν τις υποχρεώσεις τους, να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και να νιώθουν ασφαλή μέσα στα όρια της ατομικής τους ελευθερίας.

Επειδή κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποβαθμίζει την αξία του άλλου και να υποτιμά τον κόπο του.

Επειδή τα παιδιά μας ήδη πληρώνουν τα λάθη μας…

Επειδή το μόνο που μας απέμεινε είναι η αξιοπρέπεια, η ελευθερία λόγου και η ελπίδα…

Και τέλος επειδή η ιδεολογία υπάρχει μόνο στους απλούς πολίτες κι όχι στους πολιτικούς…

Κύριε δάσκαλε και δημοτικέ σύμβουλε,

παραιτηθείτε και ακολουθήστε καριέρα πολιτικού, σε όποιο κόμμα ή παράταξη σας ταιριάζει – η φασιστική σας συμπεριφορά παραπέμπει σε άλλο χώρο απ’ αυτόν που δηλώνετε. Ή βγείτε σε σύνταξη - εσείς τουλάχιστον μπορείτε- και δώστε την ευκαιρία στους επόμενους μαθητές να διδαχθούν από έναν νέο άνθρωπο, που η ανεργία και το άγχος για το μέλλον τον έμαθαν να εκτιμά.

Τα σημερινά παιδιά χρειάζονται δάσκαλους όχι μόνο να τα μορφώνουν αλλά και να τα εμψυχώνουν. Δεν αντέχουν άλλη ισοπέδωση. Δεν είναι σάκοι να ξεσπάνε όλοι πάνω τους.

           

Υ.Γ. ₁ Καθυστέρησα την δημοσίευση λόγω εκλογών.

Υ.Γ.₂ Το 1^ο δεκαήμερο του Ιουλίου γίνονται οι αιτήσεις των εκπαιδευτικών για συνταξιοδότηση.

 

Ιούνιος 2012