Κι αν τα κτίρια μιλούσαν

 

ΜΟΥΣΕΙΟ Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

ΑΜΑΛΙΑΔΑ

Ήμουν το στολίδι της πόλης τότε - που δεν ήταν ακόμα πόλη - και ξανάγινα τώρα, εξαιτίας του Νίκου. Δίπατο αρχοντικό ήμουν. Μπροστά μου συναντιόντουσαν δυο δρόμοι. Το καλοκαίρι σηκωνόταν σύννεφο το χώμα σαν περνούσαν τ' άλογα και το χειμώνα κόλλαγαν τα πέταλά τους στη λάσπη. Σ' αυτή τη λάσπη τσαλαβουτούσε κι ο Νίκος και φώναζε η μάνα του πως δεν προσέχει. Μόνο του φώναζε, δεν τον μάλωνε. Κανείς δεν μπορούσε να μαλώσει το γελαστό παιδί. Μεγάλωνε και το καμαρώναμε. Το γέλιο του, η καλοσύνη του, τα όνειρά του. Όλα του τα καμάρωνα. Στα σπλάχνα μου μεγάλωσε, μπουμπούκιασε, άνθισε. Κι έφυγε τρέχοντας, κυνηγημένος και κυνηγός του ονείρου του. Όλοι έτρεχαν τότε. Άλλοι να κρυφτούν, άλλοι να σωθούν. Μετά ήρθε η σιωπή, αυτή η νεκρική..

Τώρα, έγινα πάλι το στολίδι της πόλης. Οι δρόμοι μου έχουν άσφαλτο, όνομα - Ερμού και Καλαβρύτων - φανάρι, πεζοδρόμια και ποδηλατοδρόμο. Τώρα έγινα μουσείο. Το μουσείο του Νίκου. Στα σπλάχνα μου φυλάω το ματωμένο του πουκάμισο. Τώρα, που κόντευα να γεράσω, με ξανάνιωσαν. Με έκαναν γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Ο Νίκος μου ο Μπελογιάννης δεν πρόλαβε να γεράσει, μόνο το όνειρό του φθάρθηκε τόσο που, πολύ φοβάμαι πως όσους αιώνες κι αν σταθώ εδώ, δεν θα το δω να πραγματοποιείται.