Τέχνη μέσα από τη τέχνη

 Ένα μυθοπλαστικό κείμενο, γραμμένο με αφορμή ένα άλλο είδος τέχνης... εν προκειμένω λίγους στίχους από τις καβαφικές «Θερμοπύλες»

τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των 

ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες

Κοίταξα μέσα μου, έψαξα τις δικές μου Θερμοπύλες. Αγχώθηκα  Δεν είναι εύκολη η αυτογνωσία ούτε η αυτοκριτική. Μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας παραμερίζονται οι σκέψεις και οι περισυλλογές. Οι συμπεριφορές αλλοιώνονται, αναμειγνύονται με αυτές των άλλων. Οι στόχοι χαμηλώνουν. Μερικές φορές, ελπίζω ελάχιστες, γίνονται ένα με το έδαφος. Τόσο κάτω. 

Σεβασμός στον άνθρωπο, στην ιδιαιτερότητα του καθενός, στην προσωπική του αξία, στο μεγαλείο του. Όμως πανικόβλητη συνειδητοποίησα ότι στην προσπάθειά μου να σεβαστώ τις ανάγκες και τις αξίες των συνανθρώπων μου, μειώνω και παραμελώ τον εαυτό μου. Θάβω τις ανάγκες μου και σιωπώ. 

Ειλικρίνεια, αλήθειες. Αντιπαθώ, σιχαίνομαι τα ψέματα, το προσποιητό, τις ψεύτικες υποσχέσεις. Υπήρξα όμως η καλύτερη στο θέατρο, στην υποκρισία. Τους έλεγα υπομονή, λίγο ακόμα, θα γίνεις καλά κι ας ήξερα ότι έφευγαν σιγά-σιγά από κοντά μας. Ωραιοποιούσα τις καταστάσεις χωρίς να ξέρω αν έχω το δικαίωμα αυτό. Ήμουν άραγε ο Λεωνίδας τους καθώς τους οδήγησα στη μάχη με το κεφάλι ψηλά ή ο Εφιάλτης γιατί τους πρόδωσα στερώντας τους το δικαίωμα στη γνώση της αληθινής κατάστασης και στην ελευθερία της επιλογής;