Κορμί κερί που έλιωσε στη φλόγα της
αγάπης
σεντόνια που βαφτήκανε μ' ιδρώτα
ηδονής
ουράνια που άγγιξα αστερισμούς
γεμάτα
το νόημα της φύσης μου, μου το
'δειξες εσύ.
Κλειδώθηκε η ανάσα μου στο χάδι τ'
απαλό
στη χούφτα σου το είναι μου υπάρχει,
ποτάμι αίματος κυλά, η έλλειψη η
δική σου
απώλεια που έσβησε τον ήλιο της
αυγής.
Καταμεσής στο βλέμμα σου φωλιάζει τ'
όνειρό μου
κλωστή λεπτή που συγκρατεί αιώρηση
σ' αγέρα
στη βούληση σου έρμαιο, σκουπίδι και
χρυσάφι
να αφεθώ στα χέρια σου να ζήσω να
πεθάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου